Kuću Marka Stojanovića,poznatog beogradskog advokata i viceguvernera Narodne banke Srbije, u Knez-Mihailovoj 53-55, projektovao je arhitekta Konstantin Jovanović 1885. godine. Kuća je sagrađena četiri godine kasnije. Imala je dvojaku namenu – u prizemlju su se nalazili lokali, a na spratu stan raskošnog enterijera. Ova neorenesansna građevina je jedan od najlepših primera beogradske stambene arhitekture. Neposredno uz ovu, na uglu Knez-Mihailove i Pariske, Konstantin Jovanović je za Marka Stojanovića projektovao još jednu stambenu kuću – u Pariskoj 15.
Kuća trgovca Radovana Barlovca bila je prva dvospratnica u Knez-Mihailovoj ulici. Sagrađena je oko 1870. godine po projektu arhitekte Aleksandra Bugarskog. Kada su joj 1920. godine dograđena još dva sprata bila je u ovoj ulici prva četvorospratnica. Ovo zdanje poznato je i kao Palata „Lahovari“, jer je duže vreme bila vlasništvo Simke Lahovari, unuke Jevrema Obrenovića, koja je bila udata za Aleksandra Lahovarija, rumunskog ministra pravde. U ovom zdanju dugo se nalazila Uprava monopola, a za vreme balkanskih ratova u njoj je bila smeštena bolnica. Zgrada je obnovljena 1986. godine. U njoj se danas nalazi Filološki fakultet.
Kuća Jovana Panđele, Knez-Mihailova 37, podignuta je početkom sedamdesetih godina 19. veka, po projektu Aleksandra Bugarskog koji je urađen 1872. godine. Kuća je bila prvobitno jednospratna. Drugi sprat joj je dozidan 1889. Od Panđelinih naslednika kupio ju je 1901. godine poznati trgovac i zadužbinar Nikola Spasić i zaveštao je Invalidskom fondu „Sveti Đorđe“. Godine 1926. izmenjen je izgled prizemlja, a delimično i prvog sprata, a polovinom prošlog veka kući su dozidana još dva sprata.
Zdanje porodice Mesarović nalazi se na jedinstvenoj parceli između Knez-Mihailove i Čika-Ljubine ulice. Zgrada u Knez-Mihailovj 18 deo je jedinstvenog građevinskog kompleksa koji čine još zgrada u Čika-Ljubinoj 8 i bočna krila koja ih povezuju. Zgrada je sagrađena 1883. godine po projektu arhitekte Aleksandra Bugarskog. Zgrade su u tri navrata dograđivane i prepravljane zbog menjanja namene prema projektima poznatih arhitekata – Milana Antunovića, Danila Radisavljevića i Dragiše Brašovana.
Zdanje na uglu Knez-Mihailove 45 i Ulice Nikole Spasića, poznato kao kuća Terzibašića, nisu kupili ili sagradili pripadnici porodice Terzibašić. Nasledio ju je Mijailo Terzibašić od svog dede po majci, Nikole Rašića, kao jedini potomak ove familije. Projektantski posao pripisuje se arhitekti Jovanu Ilkiću, a kao godine gradnje pominju se 1882. i 1884.
Dvospratna zgrada na uglu Knez-Mihailove 33 i Ulice Đure Jakšića izgrađena je 1889. godine za poznatog srpskog trgovca i zadužbinara Nikolu Spasića po projektu arhitekte Konstantina Jovanovića. Bila je reprezentativna stambeno-trgovačka kuća. Na prvom spratu ove kuće stanovao je Nikola Spasić. Na zgradi su dominantna tri kubeta kvadratne osnove. Enterijer ima bogatu dekoraciju. Ova kuća Nikole Spasića je jedan od najuspešnijih primera akademizma u arhitekturi i jedno od najboljih ostvarenja stambene arhitekture Beograda.
Kuća Jovana Markovića Šapčanina u Knez-Mihailovoj 43, spada među najstarije u Knez-Mihailovoj ulici i jedna je od retko sačuvanih građevina građenih u duhu romantizma i sa dekoracijom u stilu romantizma i klasicizma. Ne zna se pouzdano ko ju je projektovao, a postoji i više tvrdnji u vezi sa godinom izgradnje. Prema jednim podacima kuća je sagrađena između 1867. i 1870. godine, a drugi izvori tvrde da se to desilo nešto kasnije – sedamdesetih godina 19. veka. Godine 1925. jednospratnica u Knez-Mihailovj 43 pretrpela je izvesne izmene za potrebe radnje Vlade Mitića.
Zdanje nekadašnjeg hotela „Rusija“, pretpostavlja se, podignuto je 1875. godine. Ni ime projektanta ne zna se pouzdano, već se pretpostavlja da je to bio Aleksandar Bugarski. Vlasnik hotela „Rusija“, koji je podignut na mestu gde se nekada nalazio turski han, bio je Radovan Barlovac. Hotel je prvobitno imao prizemlje i jedan sprat. Krajem 19. veka hotelu je dograđen još jedan sprat, a 1959. još dva. U nekoliko adaptacija i rekonstrukcija došlo je do bitnih izmena na fasadi.
Zdanje na uglu Knez-Mihilove 50 i Ulice kralja Petra podignuto je 1870-1871. godine za trgovca Jovana Kumanudija koji je na tom mestu imao staru kuću turskog tipa u kojoj je stanovao i držao radnju. U novom zdanju, građenom po ugledu na evropska, svoje prostorije imala je Narodna banka Srbije od osnivanja pa sve do izgradnje zgrade u Ulici kralja Petra. Po iseljenju Narodne banke u ovoj kući bile su kancelarije bankarske radnje «Andrejević i Kompanija». Posle Prvog svetskog rata tu se nalazila Francusko-srpska banka. U njoj su se izvesno vreme nalazili belgijski i engleski konzulat, kao i Beogradski okružni sud. Kuću u Knez-Mihailovoj 50 kupio je 1910. godine trgovac Nikola Kiki, koju je, pored ostalog, zaveštao Beogradskoj trgovačkoj omladini. Kuća u Knez-Mihailovoj 50 tvori jedinstvenu celinu sa dve susedne kuće – Krstinom mehanom u broju 48 i kućom trgovca Veljka Savića u broju 46. Sve tri su građene neposredno posle usvajanja prvog urbanističkog plana Emilijana Josimovića 1867. godine.
Najstarija zgrada u Knez-Mihailovoj, poznata najpre kao “Despotov han”, a do pre nekoliko godina znana pod imenom “Plavi Jadran”, Sagrađena je kao han oko 1835. godine kao vlasništvo Despota Stefanovića i jedini je ugostiteljski objekat u Beogradu iz 19. veka koji do danas nije promenio namenu. Projektant zgrade ostao je nepoznat. Njen drugi vlasnik bio je Jovan Kumanudi, a njegovi naslednici prodali su je Nikoli Kikiju.
Biblioteka grada Beograda osnovana je 1929. godine, a za publiku otvorena dve godine kasnije. Preteča Biblioteke grada bilo je Čitalište beogradsko, koje je osnovano 1846. Zgrada u kojoj se danas nalazi Biblioteka grada građena je oko 1870. godine. U njoj je polovinom novembra 1870. otvoren hotel „Srpska kruna“ i tu namenu zgrada je imala punih sedam decenija. Posle Drugog svetskog rata, tačnije 1. aprila 1946. godine, zgrada je ustupljena Narodnoj biblioteci Srbije u kojoj se ona nalazila sve do izgradnje nove zgrade na današnjem Svetosavskom platou. Biblioteka grada preseljena je u ovo zdanje krajem sedamdesetih godina prošlog veka.
Pasaž se proteže između Knez-Mihailove 19 i Obilićevog venca 17. Kuću u Knez-Mihailovoj 19, vlasništvo Marka Lazarevića, kupio je trgovac Nikola Spasić kao jednospratno zdanje čije je dvorište izlazilo na Obilićev venac. Kuća je građena oko 1875. godine po projektu Aleksandra Bugarskog. Projekat dogradnje uradio je Nikola Nestorović oko 1910. godine, a 1913. je na ovom kompleksu podignuto novo zdanje koje je imalo parter i dva sprata, izlazilo na Obilićev venac i sa delom prema Knez-Mihailovoj bilo povezano bočnim krilima. Pasaž je imao kapije i bio pokriven staklenom kupolom. U rekonstrukciji pasaža devedesetih godina proteklog veka dograđena su bočna krila zgrade, a za poslovni prostor koji je dobijen ispod poda pasaža prokopano je i postavljeno stepenište na sredini.
Robna kuća „Mitić“, zgrada na uglu Knez-Mihailove 41 i Uskočke ulice prva je projektovana savremena robna kuća u Beogradu. Za trgovca Dimitrija Živadinovića projektovao ju je 1900. godine jedan od najpoznatijih srpskih arhitekata, Konstantin Jovanović. Ova robna kuća sagrađena je tek 12 godina kasnije. Zgrada je bila namenjena poslovanju i stanovanju, a po stilskim odlikama pripada akademizmu sa kraja 19. veka. Prizemlje i prvi sprat bili su namenjeni trgovini. Specijalizovanu radnju u njoj držao je najpre Jevta M. Pavlović, a od 1919. do 1941. godine kuća je bila vlasništvo Vlade Mitića.
Zgrada Prometne banke, Knez-Mihailova 26, izgrađena je u periodu između 1912. i 1914. godine po projektu arhitekte Danila Vladisavljevića. U arhitektonskom pogledu zgrada je uspešna kombinacija klasičnog stila i dekoracije u stilu secesije. Prometna banka je osnovana 1896. godine, a njeno postojanje i uloga u privrednom razvoju povezana je najtešnje sa imenom Miloša Savčića, poznatog i uspešnog graditelja i trgovca, industrijalca, bankara i političara. Za predsednika ove banke Savčić je izabran 1919. godine i na tom mestu bio do kraja svog života.
Zgrada u kojoj se od 2004. godine nalazi Kulturni centar „Servantes“ sagrađena je 1904. godine kao vlasništvo Konstantina i Nikole Popovića, koji su bili čuveni časovničari i juveliri. Kuća je sagrađena po projektu arhitekte Milana Antonovića i prvobitno je imala prizemlje, dva sprata i visoki krov. U prepravkama i dogradnjama između 1930. godine i početka Drugog svetskog rata Palata „Zora“ je dobila još dva sprata i izgubila potpuno svoju dekorativnu plastiku. Dugo posle Drugog svetskog rata, sve do 1999. godine, u palati „Zora“ se nalazio Američki kulturni centar, odnosno Američka čitaonica.
danje na uglu Knez-Mihailove i Obilićevog venca u čijem se prizemlju i danas, ponovo pod starim imenom, nalazi restoran „Ruski car“ podignuta je kao vlasništvo Milutina Antonijevića, koji je preuzeo vođenje čuvene juvelirnice „Braća S. Antonijević“. Gradnja je započeta 1922. godine da bi na izvesno vreme bila prekinuta, a završena je 1926. godine. Projekat je uradilo građevinsko preduzeće “Arhitekt”, čiji su osnivači bili M. Petrović Obućina, Dragiša Brašovan i Milan Sekulić. „Ruski car“ je sagrađen na mestu gde se svojevremeno nalazila istoimena kafana. Plac je 1890. godine kupio Milutinov otac Maksa od Alekse Krsmanovića. U prizemlju zgrade nalazila se kafana po ugledu na bečke, dok se ispod kafane nalazila druga sala – „Varijete“, sa drugačijim programom. Palata je imala 22 apartmana, u kojima su poznati beogradski lekari, advokati i drugi otvarali svoje ordinacije i kancelarije.
Palata „Albanija“ podignuta je 1939. godine na mestu na kojem se nalazila istoimena kafana, po mnogo čemu neobična. Uglavnom je opisivana kao kafana „najnižeg reda“, sa jeftinom hranom i šarolikom publikom. Kafana je srušena 17. oktobra 1936, a gradnja monumentalne palate započeta je 16. jula 1938. godine. Autori idejnog projekta za ovo zdanje bili su Zagrepčani Branko Bon i Milan Grakalić, a njihov projekat i projektnu dokumentaciju razradio je arhitekta Miladin Prljević. Investitor je bila Hipotekarna banka trgovačkog fonda.
Zgrada Zadužbine Nikole Spasića, Knez-Mihailova 47, sagrađena je na imanju koje je čuveni srpski trgovac i zadužbinar kupio od Akcionarskog društva „Sloga“ pred Balkanski rat 1912. godine. Imanje se nalazilo preko puta njegove radnje, a pre nego što je postalo vlasništvo „Sloge“ pripadalo je knezu Aleksandru Karađorđeviću. U zgradi koja je postojala na imanju nalazila se “Beogradska kasina” u kojoj su se na zabavama okupljali otmeni Beograđani. Tu jednospratnicu podigao je oko 1850. godine knez Aleksandar Karađorđević po projektu arhitekte Aleksandra Bugarskog. U dva navrata – 1876. i 1880. godine, zgrada je adaptirana i dograđivana. Po Spasićevom testamentu zgradu je trebalo dograditi za još jedan sprat, ali je Odbor Spasićeve zadužbine odlučio da tu zgradu poruši, što je učinjeno 1929-1930. godine. Podignuto je novo velelepno zdanje koje izlazi na četiri ulice, sa prizemljem u kojem se nalazilo 14 dućana i četiri sprata sa 38 stanova.
Kuću Marka Stojanovića,poznatog beogradskog advokata i viceguvernera Narodne banke Srbije, u Knez-Mihailovoj 53-55, projektovao je arhitekta Konstantin Jovanović 1885. godine. Kuća je sagrađena četiri godine kasnije. Imala je dvojaku namenu – u prizemlju su se nalazili lokali, a na spratu stan raskošnog enterijera. Ova neorenesansna građevina je jedan od najlepših primera beogradske stambene arhitekture. Neposredno uz ovu, na uglu Knez-Mihailove i Pariske, Konstantin Jovanović je za Marka Stojanovića projektovao još jednu stambenu kuću – u Pariskoj 15.